elektromagnetyczny układ
Encyklopedia PWN
astr. obiekt będący źródłem na tyle silnego pola grawitacyjnego, że niemożliwe jest przesłanie przezeń na zewnątrz żadnej informacji.
dyfrakcja fal, ugięcie fal,
fiz. zespół zjawisk związanych z odstępstwami od praw optyki geometrycznej występującymi podczas rozchodzenia się fal, na brzegach nieprzezroczystych przesłon, a także na niejednorodnościach ośrodka, i to tym wyraźniej, im bardziej rozmiary przeszkód (otworów) są zbliżone do długości fali.
układ elektr. służący do dzielenia (w zadanym stosunku) napięcia elektr. zasilającego (napięcia wejściowego), stałego lub przemiennego, na 2 lub więcej napięć składowych (napięć wyjściowych);
fizyk, twórca teorii względności, jeden z twórców teorii kwantów i fizyki statystycznej.
emisja
fiz. wysyłanie przez układ materialny promieniowania elektromagnetycznego, cząstek elementarnych (elektronów, protonów, neutronów), cząstek α i in. jąder atomowych, atomów, cząsteczek lub fal sprężystych (akustycznych, sejsmicznych i in.);
[łac. emissio ‘wypuszczanie’],
fiz. jedno z podstawowych praw fizyki: całkowita energia dowolnego izolowanego (tj. nie oddziałującego z otoczeniem) układu fizycznego ma wartość stałą;
